Evvelden kendimi zeki zannederdim...Tamam akıllı değilim, bunu kabul ediyorum ama zekiyim sanırdım be... En basiti bir kere olabileceklerin üç dört adım sonrasını ön görebiliyorum. Bu zekilik değil midir? Mesela konu aşk mı? Birine şöyle bir baktığımda, biraz da iki konuşmasını dinledim mi, bu ilişki olur ya da olmaz diyebiliyorum. Konu iş yaşamı mı? Kimin yıprandığını, kimin ise çırpındığını çok rahatlıkla gözlemleyebiliyorum. Konu devlet mi? Kimin vatansever, kimin dindar, kiminse idealist olduğunu orta okuldan beri söyleyebiliyorum. Buna Abdülhamit'i savunanlar dahil.... Savunmadım diyenler de.

Yaş aldığımda görüyorum ki en zeki insanlar dört beş adım sonrasını görebilen insanlar değilmiş. Çok canım acıdı bu satırları yazarken ama öyleymiş... Hani Sena Şener - Sevmemeliyiz şarkısında diyor ya ''Her şeyi bilen sen, bilemedin mi beni?''. O hesap inceden bir iç aydınlanma içindeyim... O yüzden acı yok hesabı hem mantığımdan hem de duygularımdan ırak yazmam gerek. Öyle ya dört beş adım sonrasını görebilmek, bunları da dürüstçe söyleyebilmek hiç kimseye hiçbir şey kazandırmıyormuş. En zeki insanlar; insanların iyi ya da kötü, olağanüstü ya da basit, gelenekçi ya da uçuk kaçık ne istediğini, nasıl manipüle edilebildiğini, nasıl kontrol altına gelebileceğini ve buna göre yol çizebilen insanlarmış. Eğer öyle davrandı mı anlamlı oluyor ve kıymete biniyormuş.

Üzücü bir şey aslında bu... Nedeni bana ve benim gibilere kalsın ama sanırım bu yüzden canım yanıyor. İnsan gün sonunda ne mantığının, ne de kalbinin peşinden gidiyor. İnsan anlık isteklerinin ve de arzularının peşinden gidiyor. Belki kalben ve beynen saçma geliyor ama hissetti mi ya da istedi mi onu içten içe arzuluyor... İnsanı da tehlikeli yapan şey bu değil mi? Hırsları... Arzuları... Anlık istekleri... İşte en zeki insanlar bunları görebilen insanlar değildir. En zeki insanlar bu hırsları, arzuları ve de istekleri ön görebilip bu duygularla beslenenleri manipüle ve de kontrol edebilen insanlarmış...
Dünya kötü bir yer. Bunu biliyorum... Bunu söyleyebilen çok insan da yok, bunu da biliyorum. Göremezsiniz de benim gibi kolay kolay itiraf edeni... Aç bak dünya tarihine. Değil doğru söyleyeni, peygamberi asmışlar... Seni beni mi yok etmezler? Delirmiş insanlar...

O yüzden ne doğru, ne yanlış, neresi etik, neresi değil gibi tartışmalarla zaman harcamak hiçbir şey kazandırmıyor. Neyi nasıl yapabilirim, bunu bilmek ve buna göre davranmak kazançlı... Ne yazık ki bunları yaparken, gerekli kötülük ve çamura batmak şart oluyor... Çünkü kötülük, erdemlik karşısında saklanıyor ama başka bir kötülük karşısında dize geliyor. Bu yüzden kötüler gibi düşünmeli, belki karanlığa da çekilmeyi göze almalı ama ince çizgilerde dur demeyi bilmeli...