• İzEdebiyat > Öykü > Toplumcu |
161
|
|
|
|
|
Bu toplumda kadın olmak demek tesadüfen yaşıyor olmayı kabullenmek demek.Tüm canlılara tanınan yaşama hakı bu coğrafyada kadına tanınmaz.Kadının yaşama hakı onun sahibine verilmiştir.Bu da görülmez ve değiştirilmesi dahi düşünülemez bir kuraldır. |
|
162
|
|
|
|
|
Ölüm bu topraklarda yaşayan kadınların ikiz kardeşi gibiydi.Sanırım uzun yıllarda böyle kalacak gibi gözüküyor.Çünkü saygın katillerin! Yaptıklarının bedelini ödetecek alt yapı oluşturulamadı.Son teknolojiyi kullananların beyninde insanlığın nüvelerini oluşturamadığımız için de kadının insan olduğunu öğretemiyoruz. |
|
163
|
|
164
|
|
|
|
|
Dinlemiyordu Huso bağırıyordu yalnızca, "Şu kurşunu ye de aklın başına gelsin, izinsiz tarlama girmenin ne demek olduğunu gör." |
|
165
|
|
|
|
|
Kezban Nine, gözüne Kamil Dede’nin koltuğunun altında ilişen şeyin ne olduğunu merak etmiş etmesine ama uzun zaman önce bıraktığı gibi ne Kamil Dede’nin kolunun altındakini ne de niçin onu aldığını sormuş. |
|
166
|
|
|
|
|
"Bir keman eklendi piyano sesine. Sakinleşiyor bedenim. Keman seriyor ruhumu kitapların üstüne. Bu kez genç bir kız karşılıyor. Bir tutam mücadele bir tutam umut ve isyan çalmış kitaplardan. Kemanla piyano yetişiyor genç kızın hızlı çarpan kalbine. Tutuyorum kızın ellerinden yürüyoruz sert ve kararlı adımlarla, bir adam kesiyor yolumuzu, gençliğini fırlatıyor kızın suratına. Kız bağırıyor, adam çekilmiyor önünden. Sert bir susku patlıyor aralarında. " |
|
167
|
|
|
|
|
Sedat Bey’ in acısı artık “çok” olmuştu. Kelimeler, acı süslü, acıya hasret meraklı ruhların içerisinde kendilerine yer almışlardı bile.
|
|
168
|
|
|
|
|
Kendince Haklı bir kadının sperm bankasından aldığı çocuğun doğduktan sonraki hayalleri ve yaşadıkları. |
|
169
|
|
|
|
|
Acının çığlıklarını her yerden duyabilirsiniz. Gerçeklere karşı hayallerle savaşmanın çığlıkları, ya da hiç savaşamamanın... Sorun gerçeklik sorunu, gerçeği bulma sorunu... |
|
170
|
|
|
|
|
12 Eylül 1980 darbesi ardından tutunma mücadelesi veren bir devrimcinin yaşamından bir kesit |
|
171
|
|
|
|
|
..Zayıf,güçsüz ve yoksul bir işcinin hayatındaki mihebnk taşlarından birinin başına getirdikleri... |
|
172
|
|
|
|
|
"Yokladı hafıza sandığını. Başladı çıkarmaya tozlanan anıları. Anlattıkça neşelendi. Bir anlattı bir neşelendi. Neşesinin doruğunda artık güvenle ayrılabilirdim ondan. Teşekkür etti bana. Yalnızlığına ortak olmuşum.
Asıl ben teşekkür ederim sana.
Çünkü fark ettim ki: Hiç düşünmemişim bir gün bir sandık dolusu tozlanan anım olacağını,
Şimdiden bir sandık dolusu anımı anlatacağım insanlar biriktirmeye başlamam gerektiğini,
Ve anısı birikmiş olanları ihmal etmemek gerektiğini."
|
|
173
|
|
|
|
|
''Ele Vermek Yok
Donenim..."
|
|
174
|
|
|
|
|
Bazen öldürür anneler evlatlarını ama önce kendileri ölür. Ve dirilmezler oğulları dirilmeden... |
|
175
|
|
|
|
|
Nükleer bir savaş yaşamadım. Yaşamak ta istemem |
|
176
|
|
|
|
|
Atatürk ilkeleri 6altı) değil, 7yedi)'dir. |
|
177
|
|
|
|
|
İhtiyarın nefesi yavaşladı, yüzünü yorgun bir tebessüm kaplarken, bulutsu gözlerinden birkaç damla yaş hastane nevresiminin üzerine döküldü.
Koğuşta bulunan her kes sukutun limanının da demir atmış, ihtiyarla düğün harmanlarına gitmişti.
Doktor “ Hayd |
|
178
|
|
|
|
|
"Şimdi yaşayan kaç kişi duyuyor onu, kimler kulak veriyor diye sorarım sık sık kendime? Birçok kişi senin gibi düşünüyor evlat. Sen daha çook gençsin ama onlar çoktan bir zombiye dönüşmüş gibi gelir bana." |
|
179
|
|
|
|
|
Sokağa girer girmez büyük bir kalabalık gördüler atölyenin önünde. Son günlerde sürekli gelen malzemeleri indirmek için yardıma gelen komşu kalabalığı değildi bu... Ortada kamyon görünmediği gibi heryanı kara bulutlar kaplamıştı sanki. Tüm sokakta makina gürültüsünden; şakalaşmalardan ve yahut kaba muhabbetlerden eser yoktu. Bunun aksine cenaze evi gibiydi ortalık. İyice yaklaştılar... |
|
180
|
|
|
|
|
İki büyük gölümüz vardı, adları böyük ve güccük devane.
Kışın balık tutar, yazın hemi yüzer, hemi çimerdik... Bir de çocukluk ya işte, kurbağaları şişirir yarışitırırdık.
Balıklar ve kurbağalar küstüler, çekip gittiler, zaten göllerimiz de kurudu... kuruttuk...
Herbirimize ait lakaplarımız vardı, en azından bir tane.
Toplumda adımızdan önce bu adlarla tanınır, bazen çağırılır, güler, eğlenir hatta düşündürürdü bile, tabi bazen de kızılan.
Şimdi onlar da unutuluyor.
Kuruttuğumuz gölümüzde birkaç lakap avcılığı yapayım da hiç olmazsa bazıları unutulmasın istedim...
|
|
Anasayfa
