• ÝzEdebiyat > Deneme > Yüzleþme |
341
|
|
342
|
|
|
|
Ýnsan kendisi yerine baþkalarýný eleþtirirken çok daha acýmasýzdýr, hatalarýmý görebilmek, kayýplarýmdan kurtulabilmek için bu sefer kendime siz diye hitap etmeyi seçtim. |
|
343
|
|
344
|
|
|
|
Senin de yok mu ki, beklediðin bir liman!
Ve hiç esmez mi, bir rüzgar saçlarýna kurulu bir rotada...
Bir garip seyyahlýk; kendine göçen... |
|
345
|
|
|
|
..Hani hep aklýnýzýn yüreðinizin en kuytu köþesindeydi.. |
|
346
|
|
|
|
Pulu sevgim, zarfý yüreðim, kelimeleri sensizliðim, adresi sessizliðin... Bir mektubun daha son cümlesindeyim. Özlemimi dillendiremediðimi, yokluðunu asla seslendiremediðim...Sensizlik karþýsýnda öyle beceriksiz ki kelimelerim...Seni öyle özlüyorum ki ANN |
|
347
|
|
|
|
“Yaþasýn!” deyip gülümsedi kendine, camdaki yansýmasýna bakmadan yine. Çok anlamsýzdý her þey. Korkunçtu ayrýca. Korkunçluk içini kanatan, acýtan duyguda deðildi; Her þeyi açýk ve net anlamasýndaydý.
|
|
348
|
|
|
|
“Kadýna þiddet abartýlýyor, ben zaten kadýn erkek eþitliðine inanmam” |
|
349
|
|
|
|
Anlar olur, doðru kelimeyi bulamaz insan, halini anlatamaz, senden anlamaný bekler. Gizemi çözecek bir ipucu arar durursun, sonra tahminlerde bulunursun. O an, bil ki, gerçeðin yolunda, lakin çok uzaðýnda olursun.
Bil ki, insan halin bu; çaresiz, çareler arayýp duran. Kendini kilitlediðin zindanda esirsin.
Özgürlüðün ruhundayken, bir baþkasýnýn haykýrmasýný beklemeye mahküm.
Hayatýn karanlýk tarafýnda kalmayý seçen sen, aydýnlýkta çýrýlçýplak olmayý seçen yine sen.
Savrulmayý da, direnmeyi de seçen sen. Gücünü keþf edip tarafýný seçen sensin, unutma...
|
|
350
|
|
|
|
Yakýp geçmiþ yüreðimi en derininden... |
|
351
|
|
|
|
Tanrý'm bu yüreði neden bana verdin? Yine kollarým böðrümde yine cýlar içindeyim. Bir tükenmiþ kalemim. Yeni sayfalar açsam ne çýkar. Tüm defterlerimde sil baþtanlar. Artýk tüm sayflarý ya silmekten ya da yenilemekten sýkýlmaktayým. Ýçimin tükenmiþliðinde bir güzel cümle kurabilecek güçte deðilim. Ben Tanrý'nýn yonttuðu bir mermer heykel miyim? |
|
352
|
|
|
|
Sorular, sorular, sorular. Hiç bitmezler. Tekrar ve tekrar cevaplarýz ve döngü aynen devam eder. Sýkýntý olur. Kendimizi bir anda kaybedecek kadar sýkýntý olur. Sonra, buluruz; yüksek sesle dillendirmediðimiz cennetimiz veya bizzat hazýr edip kabullendiðimiz cehennemimizde. |
|
353
|
|
|
|
Oylece yasarken hayat duzeninde kendi dogrumuzu tutturmus, yalan nedir kestiremeden huzursuzca gecip gitmiyor mu seneler? |
|
354
|
|
|
|
Göz yaþlarýmýzdan yaptýðýnýz o kumdan kalelerde yaþamaya mahkum býrakýldýk, sýrf bizden önce bu parklarda oynayanlar öyle istedi diye!..
|
|
355
|
|
|
|
Sonsuz ayrýlýklarýn gölgesinde türkülere yaslanmak seni teselli etti mi?
Korkunç kaktüslerin, acýmasýz dikenlerinin arasýndan bir nefese daha ulaþmak seni tatmin etti mi? |
|
356
|
|
|
|
Duymak istemeyen kulaklarda sözcüklerin pas tutar. Ve güvendiðin kararlar seni sýrtýndan býçaklarken iþsiz beyinler düþüncelerini kötüler. Benim dediðin her ne varsa yok olup gider deðer bilmeyen gönüllerde. Ve aklýný çeler öfke, sabýr seni terk eder, asýlýp kalýrsýn kendi kelimelerinle. |
|
357
|
|
|
|
Ölmek için çok geç, yaþamak içinse çok erken dedim bunu ben bile anlamadým. Tuttum bu söze anlamlar biçtim, bulduðum her kelime cümleme büyük geldi. Kalktým kelimeleri yaktým. |
|
358
|
|
|
|
Yaşam, hazan vurgunu; mevsimlere, kitaplara, emin bir yüreğe sığınacağım hiç aklıma gelmezdi. |
|
359
|
|
|
|
olmuyor o intihar hissi uyandýran yitiklik hala yakalayamýyor kendini. ansýzýn çocuksu bir gülümsemeyle keþfediyorum o eksikliðimi. sadece aþklar deðil beni terk eden, zamanýnda beni terk ettiðini hatýrlýyorum. ayna buluyorum ve karþýsýna oturuyorum, |
|
360
|
|