• ÝzEdebiyat > Deneme > Yüzleþme |
321
|
|
322
|
|
|
|
|
adýmý bir kara adam zikrediyor evinden,
evimizden,
avuç sýrtlarý siyah ,
içleri beyaz ,
|
|
323
|
|
|
|
|
Yine türkülere bulaþýr yaralý gönlüm; bir baþka türküde bulurum teselliyi.Sesimi duysun diye avaz avaz söylemeye baþlarým; çatlak, notasýz, sazsýz...Ritimleri düzgün ama!.. Gözümden akan damlalarýn týk týklarýdýr metronomum... |
|
324
|
|
|
|
|
Aynalar asla bana ne istedigimi soylemiyorlar |
|
325
|
|
|
|
|
Sevgiye bedel ödemeye varým ama karþýlýklý ve incelikli olursa. |
|
326
|
|
|
|
|
Nasýl bir acýdýr oradaki, nasýl bir boþluk ve nasýl bir kýrýklýktýr... |
|
327
|
|
|
|
|
Yeni baþlayan yalnýz adaylarý için, durum deðerlemesi. |
|
328
|
|
329
|
|
|
|
|
Devrik de olsalar, cümleler benim. Ben, kendi dünyamda açtýðým iþte bu pencereden bakýyorum hayata. |
|
330
|
|
|
|
|
—yazmayalým o zaman! Kýrayým þu kalemi geliyorum..
|
|
331
|
|
|
|
|
Bundandýr belkide yaðmurun yaðmasý.
Bundandýr belkide yaðmura tutkunluðum. |
|
332
|
|
|
|
|
Gece üzerine methiyeler düzerken içime bir ürpeti çöktü. Ýrkildim ve kulaðýmý jilet misali bir týslama yalayýp geçti. Boynuma doðru kavislenerek büyük üstad* dedi ki .. |
|
333
|
|
|
|
|
Hayat uzun gelebilir. Oysa hiç de öyle deðil. Zaman denilen kör yýlan sokup duruyor dilini geçmiþten geleceðe dair. Koparýyorum o dili, atýp gidiyorum saymadýðým zaman için. Yeni bir sayfa çevirdim, okuyorum ve þimdi varým. Meydan okuyorum hayata, geçmiþimde kalan ne varsa. Deðmeyen yaþamlarý yük etmiþim sýrtýma. Önce onlar saplamadý mý sýrtýna býçaðý? Her defasýnda kendin kalkmadýn mý ayaða? Onlar mý vardý? Hayat ve sen vardýn. Kelimelerine döktüðün dertleþmelerin yanýnda oldu hep. Kimi zaman okuyan dostlar yargýladý kimi zaman alkýþladý. Beyaz bir sayfayý yazýlarýma açýyorum, imzamý hayata atýyorum. Yorumlar ön sayfadan benden beðeniler sizden. |
|
334
|
|
|
|
|
Hayat bu kadar basit ve güzelken ben ne yaptým? Bir serçeye imrenen ben gerçekten ne yaptým?
|
|
335
|
|
|
|
|
Ne çok þey gizleriz içimizde ve bunca gizlenmiþ sýrlarla birlikte yaþamak aðýr gelivermiþtir günün birinde. Sýmsýký kapattýðýnýz kapýlarýnýz sert bir rüzgârla ardýna kadar açýlýverir. Nasýl açýlmýþ olursa olsun, bir süre açýk kalmalýdýr. Ve ýþýk dolmalýdýr ruhumuza. Bahar havasýný çekmeliyiz içimize, aðýrlýklardan kurtulmalýyýz. |
|
336
|
|
|
|
|
Hani diyorum bir türkü çalsan../ sadece bir türkü... |
|
337
|
|
|
|
|
Hayat öyle kýsa ki... düþlerle bezenen bir uyku. Baþýmý yastýða koyar koymaz daldýðým veya sabahýn erken saatlerine kadar beni bekleten uyku... Ve ben,
nefes almanýn mucizevi sarhoþluðunda þükrediyorum, kalabalýðýn ortasýnda Aþk'a dair yalnýzlýðýma. |
|
338
|
|
|
|
|
Bahçemizde aðaçlar vardý . Elma aðacýndan kiraza salýncak kurmuþtu babam . Her sallanýþta patýr patýr dökülürdü çürük elmalar. Öðrenmiþtik saðlamlýk ve direnç arasýndaki iliþkiyi... Sallanýrdýk ve rüzgarla uçuþurdu sarý buklelerim. Gökyüzünü seyre dalardým. Daha çok küçüktüm bulutlarýn aslýnda birer hava boþluðu olduðunu öðrenmem ve evet bu benim ilk hayal kýrýklýðýmdý.
|
|
339
|
|
|
|
|
Yunus Emre nin dediði gibi, bir ben var ki benden içeri. Bazen o dýþarda ben içerde, bazen ben dýþarda o içerde. Ben, beni seviyor birbirlerine iyi ki varsýn diyor. Çünkü biliyor, ben bende, bende ben olmazsa ben olamam. Benler bir arada bazen baþka benler de çalýyor kapýyý, benlerimiz buyur ediyor yeni gelen beni. Yeni gelen ben de kendini benden sanýyor, bazen unutup kendini beni benden etmeye çalýþýyor. Kendine gel, haddini bil ben. Ben ve ben seni içeri aldýðýmýz gibi uðurlamayý da biliriz. Ne de olsa senden önce ve senden sonra da olacaðýz ben ve ben. Ýyi ki geldin, bize birbirimizin deðerini gösterdin. Þimdi uðurlar ola sana benden ve bendeki benden giden benliðe özenen misafir ben: Sana söylemek istediklerimi söylüyorum bendeki ben, hazýrmýsýn yüzleþmeye ? O halde sana sevdiðimi söylediðim günü de hatýrlýyor olmalýsýn. Saçlarýnýn uzun halinde saçlarýný tararken aynada yüzleþmiþtin kendinle. Eþinden ayrýldýðýnda, yalnýzlýðýn boþluðu vardý ;hani. Ama, gülerken aðladýðýn o günü de hatýrla. Sonra o boþluðu dolduran insaný da. Karþýnda duran sen ve yansýman. Nasýlda bütünleþmiþtin!.. Þimdi buyur geç ;otur benimle beni konuþ. O BEN, BANA SARIL DEDÝM SANA. Neredeydin ? Yoktun yanýmda savaþýmda. Önce saçlarým býraktý beni bana. Ayna deðil ki. O biliyordu çünkü. Sýr diye bir þey yoktu. Gizlenenler. Sadece kendini kandýranlar vardý. Yeminim vardý, býraktýðýn bendeki ben. Þimdi hayat oynadýðýmýz tiyatro sahnesinden. Devam diyorum, ben beni bana kazandýran bana |
|
340
|
|
|
|
|
hiç tanýmadýðým baba'm ile cesaretimi toplayýp ilk yüzleþmem.. |
|
Anasayfa
