• ÝzEdebiyat > Deneme > Sevgi ve Aþk |
1801
|
|
|
|
Gözlerim, gözlerinden baþka yurt bilmesin. Dizlerim, yüreðin gölgesinde topraða sarýlýp son kez gözlerinde gülümsesin Cennetin gölgelerine. Saçlarýndan örülmüþ daraðacýndaki urganým olsun parmaklarýn. Zehir olup dolaþsýn damarlarýmda keskin bakýþlarýn. Þimdi seni seviyorum diyen dilime kilit vur ve þah damarýmdan süzül içeriye. Zehrini sür hücrelerimin dudaklarýna. Bal diye kana kana içsin damarlarým ölümün zehrini. Ne olur üzülme hicraným. Ölüm, senin kollarýndan gelmeli. Çünkü; sen benim yüreðimin satýrlarýna örülmüþ ölümsüzlüðümsün..
|
|
1802
|
|
|
|
Bu satýrlarý aðlayarak yazdým, belki daha çok þeyler yazabilirdim belki kalem elimden bir türlü düþmek istemedi ama bu yazýmýn böyle sade olmasýný istedim... |
|
1803
|
|
|
|
Kývranýrsýn,yutkunursun da söyleyemezsin.
Yeltenirsin,cesaretini toplayýp söyleyecek olursun.
Yine söyleyemezsin
Dilinin ucunda iki sözcük vardýr: |
|
1804
|
|
|
|
Aslýnda hep tükenmiþliklerden, bitmiþliklerden medet umarýz. Bir kadýn annesinden, babasýndan, sevgililerinden, arkadaþlarýndan ve dostlarýndan sýza sýza, süzele süzüle bir erkeðe ulaþýr. Týpký çöldeki bir nehrin en son damlasýyla bir çiçeðe ulaþmasý gibi. |
|
1805
|
|
|
|
Evet yaþlýydým. Evet deplasmandaydým. Evet hakem hata yapmýþtý. Hiç biri bir sebep olamadý aþksýzlýðýma. Eski hüzünlü þarkýlarýn hüznünü yenemedik. Hep yalnýzlýklara yürüdüm ben oysa. Hep mistik bir sensizliðe. Nerden baksan þehirler arasý yalnýzlýklar. |
|
1806
|
|
|
|
bu kaçýncý dünyaya geliþim saymadým. ölümüm yine elinden olacak bir kadýnýn. |
|
1807
|
|
|
|
Yasak Aþklar yaþamak insan açý ve karmaþa getirir |
|
1808
|
|
|
|
ben sana bakýyorum sense duvara.. |
|
1809
|
|
|
|
Aþk eskisi gibi karanlýkta kalacak.
Hiç istemesekte... |
|
1810
|
|
|
|
yipranisin, tukenisin adidir beklemek. bazen de inkar etmektir. umutlari bir tesbih tanesi gibi dagitmaktir zamana...
ve bir turlu bilemez bekleyen, nicin bekledigini. |
|
1811
|
|
|
|
Vuslatý yaþamadý hiç bir gecenin bitiminde bu gönül... Sadece özlemi sevdi, hasreti yudumladý, aþký tek kiþilik yaþadý...
Ve sonunda vuslatýn olmadýðý özleme son veda busesini verdi. |
|
1812
|
|
|
|
sýradýþýyým, sen olmasanda ben sýradýþýyým... |
|
1813
|
|
|
|
Ýlk kez aþýk oldum ve sevmeyi öðrendim... |
|
1814
|
|
|
|
Kaybettin boþver , yüreðin buna da alýþýr! |
|
1815
|
|
|
|
Sevmek sana göre deðilse çekil kenara yol ver sevenlere sevilenlere |
|
1816
|
|
|
|
oysaki sen ayrýntýlarý gizlenen siyah-beyaz fotoðraflardaki bakýþlara aldandýn kanýmca... |
|
1817
|
|
|
|
Unutulan tenhalarýnda bir aþk çýkmazýnýn, boðulan ýslaklýðýnda kendi göz yaþýnýn… kimim ve nerdeyim? Hangi sözünle düþtü son kalem de yoksa suskunluðun muydu yaratan bu enkazý? Kimsin ve nerdesin? Ne zaman aðýr geldi taþýmak bir sevdanýn yükünü yoksa varolmayan bir sevda mýydý yaþadýðým,yaþattýðýn? |
|
1818
|
|
|
|
yaðmurlar yaðsýn üstüne ve toprak çatlasýn utancýndan... |
|
1819
|
|
|
|
Bir his var içimde yüreðimin derinliklerinde yüreðimin kapýlarýný zorlayan ve git gide artan , artýkça da huzursuzluk veren bir his.Nedeni de özlem... Özlüyorum sürekli, her dakika, her saniye. Sevdiklerimi, geçmiþimi hayatýmý, hayatýma sahip olan sevdiðimi. Geleceðimi özlüyorum.Hiç yaþanmamýþ olmasýna raðmen. |
|
1820
|
|
|
|
/ bu yazýnýn kaderi, okuyanýn anlayýþýna baðlýdýr. / |
|