• ÝzEdebiyat > Deneme > Sevgi ve Aþk |
1781
|
|
|
|
|
Yeraltý sularý gibi çýkmak istiyorum, duygu kapalýlýðýndan. Yüreðiminin çatlaklarýndan duygularýmý fýþkýrtmak istiyorum. Ey sevgili bundan cesaret alýp yanýmda çiçek olmaya kalkma. Seni sýcak sular gibi haþlarým. Eðer sevgime denk olmak istiyorsan bir dað gibi çýk karþýma. Aþkým diye baðýrdýðýmda ayný tonda ve yakýcýlýkta sesim yankýlansýn yanýmda. |
|
1782
|
|
|
|
|
Seninle sevgiyi arkadaþlýk, dostlukla
destekleyerek yaþamak isterken,
gücümüz ne yazýk ki
aþka dayanamadý mý sevgili ?
|
|
1783
|
|
|
|
|
Anlamakta zorlandigimiz öyle cok sey oluyordu ki cevremizde. biz ikimiz sevgiliden ziyade birbirlerini simartmayi seven, birbirlerini oksamayi seven, birbirlerini sevmeyi seven insanlardik. |
|
1784
|
|
|
|
|
Otururken el ele tutuþmalar vardý mesela. "Aman kimse görmesin" bir
telaþla ellerimizi saklamaya çalýþýþýmýz. Þarkýlara, þiirlere söz yürütürdüm
birde. |
|
1785
|
|
|
|
|
Rüzgar kaldýrýr “ben”lerimizi havalara omuzlarýmýza yeniden takarýz “büyük adam apoletini”. Yanýp söner vitrinde ýþýklar maskeli baloda olduðumuzu bile bile hep beraber yürürüz. |
|
1786
|
|
1787
|
|
|
|
|
Sýcaklýðým unutmuþ beni. Unutmamasý geren bir yerde. Aklýndan çýkmamam gerekirken unutmuþ..
Bakarken sýcaklýðým bana. Görmemiþ beni, gözlerine bakarken.Gözlerim onu aramýþ hep. Kalabalýklarda..
Caným yanarken sýðýnmýþým sevgime. Bekliyormuþ sevgim k |
|
1788
|
|
|
|
|
Sevgisizliðin kelimelere vurduðu satýrlar... |
|
1789
|
|
|
|
|
Bitti iþte.Anlamlarým tükenti.... |
|
1790
|
|
|
|
|
meðer ne kadar da küçükmüþüz o sonsuzlukta ne kadar da çaresizmiþiz yaþamda bir ömür boyu sevgiye |
|
1791
|
|
|
|
|
Duvarlara vurdum, düþüncelerimi... Haykýrdým içimsizliðimi...
Bakmadýn, duymadýn, anlayamadýn beni... |
|
1792
|
|
|
|
|
Aslýnda hep tükenmiþliklerden, bitmiþliklerden medet umarýz. Bir kadýn annesinden, babasýndan, sevgililerinden, arkadaþlarýndan ve dostlarýndan sýza sýza, süzele süzüle bir erkeðe ulaþýr. Týpký çöldeki bir nehrin en son damlasýyla bir çiçeðe ulaþmasý gibi. |
|
1793
|
|
|
|
|
Tut kaldir ellerinle ellerimi topraktan
Her sonbaharda ayrýlýrmýþ aðaç yapraktan |
|
1794
|
|
|
|
|
Gözlerim, gözlerinden baþka yurt bilmesin. Dizlerim, yüreðin gölgesinde topraða sarýlýp son kez gözlerinde gülümsesin Cennetin gölgelerine. Saçlarýndan örülmüþ daraðacýndaki urganým olsun parmaklarýn. Zehir olup dolaþsýn damarlarýmda keskin bakýþlarýn. Þimdi seni seviyorum diyen dilime kilit vur ve þah damarýmdan süzül içeriye. Zehrini sür hücrelerimin dudaklarýna. Bal diye kana kana içsin damarlarým ölümün zehrini. Ne olur üzülme hicraným. Ölüm, senin kollarýndan gelmeli. Çünkü; sen benim yüreðimin satýrlarýna örülmüþ ölümsüzlüðümsün..
|
|
1795
|
|
|
|
|
Benim için senin hakkýnda ne dedikleri hiç önemli deðildi, ben tanýdýðým insaný sevmek istiyordum, herkes her þey için, herkes için bir þeyler söylerdi, umurumda deðildi. Seni yine de yanlýþ tanýdýklarýný seni tanýdýktan sonra (acaba hakikaten tanýyabildim mi yahu) görüyordum, sen görüldüðü kadar neþeli deðildin, mutlu deðildin her þeyden önce. Çok fazla gülümsüyordun çok güzel gülümsüyordun ama mutlu deðildin iþte, demek ki yalnýzca mutlu olanlar gülümsemiyor, mutlu olmayanlar da gülebiliyordu. |
|
1796
|
|
|
|
|
ne bir aldatýlýþ bu
ne de galondan ýssýz bir ayrýlýk |
|
1797
|
|
|
|
|
Biriciðim herþey sensin ve herþeye sen layýksýn. Ýyiki varsýn. |
|
1798
|
|
|
|
|
Mecali kalmadý kalemimin.Nasýl yazarým gidiþini?
Puslu camlar gibi görüyor gözlerim.Hani nerelerdesin benim gökyüzüm???
Aþkýn orta yerindeki "þýn" düþtü kaderime . Gafletler içerisindeyim.Muamma hallerimle masumiyetime gizlendim. Safiyetler içerisinde olan naif yüreðin geldi aklýma ...... |
|
1799
|
|
1800
|
|
|
|
|
1980 yýllardan baþlayan aþk mektuplarý... |
|
Anasayfa
